Wilhelm Adolph

Wilhelm był synem Andreasa Josepha Adolpha, który miał różne funkcje w mieście, w tym księgowego kasy miejskiej, a później ławnika i asesora sądowego. Jego matka, Anna Catharina z d. Gräbner, pochodziła z zasłużonej rodziny, której członek, Sebastian Gräbner, był chirurgiem miejskim, radnym oraz zarządcą kasy kościoła parafialnego w Górze.

W 1748 roku Wilhelm Adolph objął posadę kantora, a prawdopodobnie także rektora, w kościele pw. św. Michała Archanioła w Świebodzinie (niem. Schwiebus). Wkrótce potem związał się małżeństwem z Anną Rosiną Lange, córką celnika z Zielonej Góry oraz zarządcy dóbr cysterek z Trzebnicy. Para doczekała się pięciorga dzieci. Najstarszy znany rękopis Adolpha, odnoszący się do jego kompozycji, to odpis Litaniae de BMV z 1757 roku.

W 1766 roku, kompozytor wraz z rodziną powrócił do swojej rodzinnej Góry, obejmując tam obowiązki konrektora (wicedyrektora) i kantora w kościele pw. św. Katarzyny Aleksandryjskiej. Już w 1768 roku był notowany jako rektor tej instytucji, a jego pracowitość i aktywność w życiu kulturalnym miasta były zauważalne, co potwierdzają honoraria zapisane w rachunkach parafialnych za muzykę towarzyszącą różnym nabożeństwom.

Po śmierci Adolpha w 1781 roku, jego stanowisko pozostało nieobsadzone przez okres dwóch lat. W jego dorobku znajdują się cztery znane kompozycje przeznaczone na chór oraz mały zespół instrumentalny, które przetrwały do naszych czasów w pojedynczych kopiach:

• Litaniae de Beata Virgine Maria sub titulo Mater Divin[a]e Gratiae (sprzed 1757),
• Missa ex C (prawdopodobny autograf, sprzed 1766),
• Missa [in D],
• Vesperae in F (prawdopodobny autograf).

Muzyka Adolpha reprezentuje styl galant, który charakteryzuje się lekką i zgrabną formą. Jego utwory były pisane na chór 3- lub 4-głosowy, w którym wyróżniały się partie solowe oraz na zespół instrumentalny, oparty na trio kościelnym, składającym się z dwóch skrzypiec i basso continuo, a także z altówką lub dodatkowymi instrumentami dętymi.

Formalnie, jego kompozycje korzystają z tradycyjnych schematów formy kantatowej, wyróżniając się znaczącą rolą techniki koncertującej oraz solowych partii muzycznych, co czyni je nie tylko dziełami liturgicznymi, ale też artystycznymi osiągnięciami tamtej epoki.